Ditto i Inni

Na pewno fakt, że FFS jest pod Ministerstwem Sportu nie rozstrzyga wcale sporu. Dalej uważam, że podciąganie speleologii pod sport to definicyjny dziwoląg i niech Ditta spróbuje umieścić tam swoją geologię to będzie wiedziała o co mi chodzi. To jest tylko administracyjna manipulacja, ale na pewno to obniża siłę argumentacji wobec tego grona, które czyta tylko tytuły, bo pozostaje jeszcze treść jaka się pod tytułami kryje. U Francuzów model łączenia wody z ogniem wyraźnie sprawdza się (zresztą również czasem w życiu codziennym, bo mamy z tego na przykład pyszną zupkę) i trzeba by było przyjrzeć się jak ta współpraca jest skonstruowana (np. jakaś reprezentatywna wycieczka do odpowiedniego ministerstwa w Paryźu?) i czy ta ich konstrukcja w ogóle jest u nas możliwa (patrz wątpliwości przy terminie Federacja). Proszę zwrócić uwagę jak silnie ich Statut jest skupiony na sprawach własnych, prawie całkowicie jest pozbawiony serwilizmów i praktycznie wystarczy zmienić tylko kilka-kilkanaście słów, by ten sam dokument świetnie pasował do każdego innego rozwiązania formalnego, np. Kół Gospodyń Wiejskich. My cały czas czepiamy się jakicchś rozwiązań ogólniejszych i uzależniamy się od sił, którym jesteśmy całkowicie obojętni. Niby teoretycznie polskie rozwiązanie jest takie same, a wynik zbliżony do koszmaru: zamknięte jaskinie w Tatrach i upaństwowieni szkoleniowcy, jakby miało chodzić o dyscyplinę typu piłka nożna. Używając metafory: i owszem, żyjemy w Ameryce, ale czemu, do cholery, mieszkamy w tekturowym pudełku na skraju Central Parku?

Niewątpliwie nikt nie jest zadowolony (poza tymi, którzy zawsze są z siebie zadowoleni), niewątpliwie środowisko jest podzielone, wszystko wskazuje na to, że KTJ nie do końca (a może nawet i od początku) działał bez pełnego umocowania swoich poczynań i zdaje się w wielu przypadkach robił to w zamierzony sposób bezszmerowo (np. przy zgłaszaniu zmian w ustawie do Senatu). Cała dyskusja w dwóch głównych wątkach wskazuje, że powstała bardzo silna tendencja do zmian, co wskazuje, że coraz większe grono osób MYLI się w swojej ocenie intencji KTJ-u.

Osobiście nie rozumiem zadowolenia Ditty z faktu, że FFS również opiera się o przepisy sportowe. Śmiem przypuszczać, że to odruchowa u kobiet skłonność do akceptowania każdych, nawet niewolniczych warunków życia za szczyptę akceptacji. U nas mogłoby to być powodem do zadowolenia jedynie w przypadku skonstruowania jakiegoś konsensu między „władzą” a „ludem”, na przykład gdy – jak to się czyni w cywilizowanych krajach w sytuacji kryzysu zaufania społecznego – „władze” podają się do dymisji, a reszta towarzystwa jeszcze raz zasiada do stołu dowolnego kształtu i tworzy nową umowę społeczną.
Czy to jest u nas możliwe? Uważam, że nie, gdyż Naczelny Rozdający (dla mającego trudności z metaforami Jacoosia informuję, że chodzi mi o głównego korbowego naszego ruchu Andrzeja Ciszewskiego) to raczej typ gomółkowski, który trzyma się władzy do upadłego (jak wiadomo Gomółka to komunistyczny kacyk lat 50-60-ych zeszłego wieku, który zrezygnował z władzy dopiero gdy go – wierzgającego nogami – wyniesiono z sali obrad). I choć to brzmi nieco parodystycznie, to nie ma tu nic do śmiechu, gdyż za tą determinacją stoi żelazna logika interesów. Otóż widać nieuzbrojonym okiem, że nasz korbowy, sprzedający w Polsce sprzęt zagranicznego koncernu współrządzi z lobby instruktorskim. Jak wiadomo powodzenie jest napędzane przez pieniądz, a pieniądz jest napędzany przez ludzi, w odpowiedniej kwocie ilościowej. Zastanówmy się jaki oni mają interes z dotychczasowego trybu szkolenia, gdy raz w roku przychodzi kilkudziesięciu ludzi, nad którymi skacze często więcej instruktorów i kupują raz w życiu jakiś tam komplet sprzętu. A potem działają, działają, sami się dokształcają i używają wciąż tego samego sprzętu. Przy czymś takim to nawet półzdechły kot się nie wyżywi. Recepta na sukces jest prosta i składa się z dwóch pozycji farmakologicznych:
1. Wytępić konkurencję dowolnym środkiem prawnym (lub chemicznym),
2. Kursy zamienić w młyn, mielący rzesze zasobnych frajerów chytrych na następny patent, ale ani myślących o działaniu w tych obrzydliwych, mokrych i zimnych dziurach.
I Francuzi o tym coś muszą wiedzieć, skoro stworzyli art. 17BIS swojego statutu i nie zdziwiłbym się, gdyby im szło o ten sam koncern (czy mam Jacoosiowi napisać jego nazwę, czy wreszcie sam uzna, że nie jest to konieczne). A interes klubów ? Cóż może obchodzić interes klubów faceta kreującego się na najwybitniejszego taternika jaskiniowego świata.
Reasumując: wiadomość, że jedna z najlepszych speleologii świata oparta jest – tak jak u nas – na przepisach sportowych to wiadomość ZŁA. A to dlatego, że jeśli myślimy poważnie o zmianach (oczywiście korzystnych zmianach) to ten gdzie indziej sprawdzający się model jest dla nas zamknięty na głucho. Lobby sprzętowo-instruktorskie zadbało o to, by do świadomości społecznej nie doszły skutki umiejscowienia się w Ustawie (co właśnie wylazło w sprawie instruktorów), cały czas nas mydląc jakimiś wzniosłymi teoryjkami o regulowanej urzędowo samodyscyplinie (Karty Taternika). Lobby to starannie ukrywało swoje kolejne poczynania legislacyjne, których głównym celem było wymuszenie korzystania z ich usług jako urzędu, a w dalszej konsekwencji jako przedsiębiorców, że nie wspomnę o wielokrotnie już przeze mnie wskazywanych nieprawidłowościach tzw. drogi prawnej.

I co z tym pasztetem można zrobić ?

Naszym podstawowym kierunkiem działania powinno być oddzielenie się od PZA, niezależnie od kierunku ucieczki. Ponieważ grono popierające ww. lobby jest dość spore (przynajmniej strasznie wrzeszczy) i zdaje się cierpi na zaawansowana kurzą ślepotę, to nie należy liczyć na zgodę w tej sprawie, a dostrzec wreszcie, że wypłakiwanie się nad zrujnowaną jednością środowiska jest grubo spóźnione. Jeżeli środowisko pozostanie w niezmienionym stanie to znaczy, że przyznaje „władzy” prawo traktowania nas jak bydło, które jeszcze ma z zadowolenia machać ogonkiem. Jak z tego wynika pozostaje nam tylko droga wolnego stowarzyszenia speleologicznego z rejestracją w sądzie, biorąc pod uwagę wątpliwości dotyczące korzystania z nazwy FEDERACJA.
Wątpliwości dotyczące dostępu do Tatr są na pewno słuszne. T.P.N. nie należy do instytucji przesadnie prawomyślnych i życzliwych i na pewno skorzysta z okazji by ograniczyć nam dostęp i na pewno da pierwszeństwo zgodne z ulubioną przez nich biurokratyczną linią postępowania. Osobiście jednak nie załamywałbym rąk. Trzeba sobie powiedzieć szczerze w oczy, że jaskinie w Tatrach są przeeksploatowane i strach myśleć, co się stanie, jak zacznie je zadeptywać ten cały młyn jednokursowych herosów. Uważam, że naprawdę powinniśmy dać im (to znaczy Tatrom) odpocząć, szczególnie, że - biorąc pod uwagę niewielki obszar tego ekosystemu - w ogóle powinniśmy się ograniczyć raczej do eksploracji, darując sobie masówki pseudosportowe. Powinniśmy sobie przypomnieć, że Polska (dla przypomnienia, to taki kraj w centralnej Europie) od pewnej drobnej chwili jest w tzw. Unii Europejskiej i wyjazd na Słowację, czy do Austrii to już nie taki heroiczny czyn jak w latach 70-ych, czy 80-ych. To jest tylko troszkę dalej, ale wielość i atrakcyjność obiektów nie ma sobie w Polsce równych. I tylko takie obiekty mogą mieć walor dydaktyczny, bo pokazują właściwe proporcje krasu i środków do jego badania, uzmysławiają sens eskploracji i wszystkich towarzyszących jej trudów.

Pozostaje sprawa forsy. Wydaje się, że większość co głośniejszych dyskutantów skupia się na środkach budżetowych i gotowa jest dać się za nie dowolnie wykorzystywać. Być może ja już tracę nieco kontakt z biedniejszą częścią społeczeństwa, ale te środki, które są dawane na wyprawy czy inne okazje, to na mój gust marne ochłapy, a i tak ludzie działają bez tych ochłapów. Należy zwrócić uwagę, że nie ma praktycznie żadnej kontroli społecznej nad wydatkami w KTJ-ie i tak naprawdę nie wiadomo jak wielkie te całe ochłapy są naprawdę. Zresztą tak samo jak związek sportowy również stowarzyszenia mają prawo domagać się środków budżetowych na swoją działalność, wystarczy spojrzeć jak robią to np. Austriacy. Nie zmienia postaci rzeczy, że sprawa środków będzie na początku najtrudniejsza, ale jeśli uznamy, że jest to przeszkoda nie do pokonania to nie minie wiele czasu, a środki i tak znikną (bo przecież od dłuższego czasu są poddane procesowi zanikania), a zdawałoby się bezradni działacze z lubością będą się nam przechwalać, jakie to nowe zabawki sobie kupili. Nie wiem skąd taka wsiowa maniera u ludzi z miasta, ale zapewniam, że przyjemnie Wam nie będzie.

Piotr Kulbicki