Myślę, kolega Kamil chciał napisać, żeby "do tej pracy społecznej niepotrzebnie się nie zmuszali" (zaprzeczenie zaprzeczenia, ale tak podobno się teraz pisze w polskim języku), jeśli rozumiesz co mam na myśli? Ale jeżeli już przy tym jesteśmy to podaj konkretny przykład kto i co wielkiego naprawdę społecznego zrobił w PZA w środowisku wspinaczy czy też grotołazów w ostatnich np. 5 latach. Przyznam, iż bardzo mnie to ciekawi. Zapewniam Cię także, że dużo ludzi weszło do tego domu, nie zdając sobie do końca sprawy z tego błędu, byli ciekawi, mieli nadzieję, wierzyli w ideały... Naprawiają ten błąd. Z czasem przychodzi olśnienie
Kolega "dziura" napisał w wątku nieżej coś o statucie PZA. Rzeczywiście statut rodem z minionej epoki Tu jest fajny artykuł, na temat rozporządzenia (bo to mnie najbardziej boli), jednego z punktów statututututu jak i na temat całego "związku wszystkich polskich wspinaczy i grotołazów":

1984, czyli rzecz o nowych przepisach wspinaczkowych

Truizmem będzie zapewne stwierdzenie, że organizacje alpinistyczne są powołane do tego żeby bronić praw wspinaczy. Podejmowanie działań mających na celu zapewnienia dostępu wspinaczom do rejonów wysokogórskich jest jednym z podstawowych obowiązków każdego szanującego się związku alpinistycznego. Również w statucie PZA możemy przeczytać, że celem związku jest rozwijanie polskiego alpinizmu a cel ten realizowany jest m.in. przez `popieranie i ułatwianie działalności alpinistycznej w kraju i za granicą [...].

Jak wygląda w praktyce ułatwianie przez PZA działalności alpinistycznej w kraju widać wyraźnie na przykładzie Tatrzańskiego Parku Narodowego.
Na razie mamy bowiem sytuację, w której cudzoziemiec może wspinać się na terenie TPN posiadając legitymację swego związku alpinistycznego, do której zdobycia nie są potrzebne żadne sprawdziany teoretyczne, natomiast Polak jest zmuszony zdać stosowny egzamin i odpowiedzieć na jedno z 239 pytań wymyślonych przez Komisję Szkolenia PZA (vide: Taternik 1-2/2000).
Amatorzy legalnego wspinania się na filarze Świnicy, winni na przykład wiedzieć `które z friendów mogą pracować przy maksymalnym rozwarciu krzywek'. Jeżeli instrukcja działania Camalota (lub też nad wyraz uważna lektura `Handbook of Climbing') jest warunkiem sine qua non działalności wspinaczkowej na terenie TPN to strach pomyśleć jakie wymagania będzie musiała spełnić osoba podejmująca działalność w górach w zimie, starająca się zdobyć nowo wymyśloną kartę narciarza wysokogórskiego. Jeżeli bowiem trzeba znać w praktyce trzy metody wyciągania partnera (`metoda przeciwwagi, flaszencuga, `U') to zapewne okaże się, że konieczną wiedzą do zdobycia wspomnianej karty, będzie znajomość wszelkich możliwych testów lawinowych, a w końcu ktoś dojdzie do wniosku, że niezbędna jest też umiejętność prawidłowego sporządzenia tzw. snow pit record.
Pisze o tym wszystkim w związku z prawdopodobnym wprowadzeniem nowych regulacji wspinaczkowych.
Pierwsze informacje dotyczące projektu nowego rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie uprawiania alpinizmu ukazały się w internetowym wydaniu `Brytana'. Trudno mi uwierzyć aby urzędnicy ministerialni sami wpadli na tak genialne pomysły. Podobnego zdania będą zapewne ci, którzy zajmowali się uważną lekturą "Taternika" w ciągu ostatnich kilku lat.

W organie PZA można było wyczytać w ostatnich latach następujące opinie:
1. ` [....] pojawiły się i to wcale nie odosobnione głosy wnioskujące przywrócenie starych stopni sportowych. Krótko mówiąc, wychodziło na to, że zniesienie stopni przyniosło więcej szkody niż pożytku oraz (o ironio), że przybywa w klubach zwolenników starych, sprawdzonych rozwiązań. [...] System stopni zakładał i egzekwował pewną hierarchiczność oraz stwarzał czytelną (mniejsza o ile wartą) drogę awansu środowiskowego. ` - Wojciech Święcicki `Bumerang' (nr 1/95 `Taternika'),
2. `[...] czy odrzucenie jakiegokolwiek zróżnicowania licencji taternickich, aż po rezygnację z wyodrębnienia tzw. uprawnień zimowych jest rzeczywiście przejawem zdrowego zbliżenia do Europy. [...] Proszę się przyjrzeć przepisom klubów płetwonurkowych, przede wszystkim - zachodnich.' - Marek Pokszan `Wypadki tatrzańskie' 96' (nr 2/97 `Taternika'),
3. `[...] uważam, że w sposób delikatny, kulturalny można wtrącać i w jakiś sposób kierować ludźmi w niebezpiecznych działaniach. Dlaczego motorowodniak, jeżdżący szybkimi łodziami, musi mieć licencję? Musi być przeszkolony, nauczony, bo jak przyłoży w żaglówkę ślizgaczem, to może dojść do tragedii. Tak jest w sportach podwyższonego ryzyka, nie tylko u nas.' - wywiad z Bogumiłem Słamą (nr 3/99 `Taternika').

Podstawowym argumentem uzasadniającym wprowadzenie nowych stopni taternickich jest teza, z której wynika, że wspinanie jest sportem niebezpiecznym. Ten ton pojawia się również w uzasadnieniu projektu opisywanego rozporządzenia. Czytamy więc, że `[...] do uprawiania alpinizmu jako sportu obiektywnie niebezpiecznego , niezbędne są specjalistyczne kwalifikacje zdobyte w drodze szkolenia i praktyki, a udokumentowane uzyskaniem odpowiedniej karty wspinacza, taternika lub taternika jaskiniowego.'
Rzeczywiście alpinizm jest niebezpieczny. Jednakże zagrożenia związane z jego uprawianiem dotyczą jedynie osób go uprawiających. Tym więc osobom należy pozostawić decyzję w jaki sposób prowadzą swą górską edukację. I jest to równie oczywiste jak fakt, że lepiej uczyć się wspinaczki od profesjonalisty niż od poznanego przygodnie w schronisku pana Kowalskiego. Jest bowiem na świecie grupa ludzi, która ma skłonność do robienia rzeczy nierozsądnych i nie zmienią tego nawet najbardziej wymyślne regulaminy wspinania. Jedno wszak jest pewne. To nowe prawo będzie powszechnie lekceważone tak jak lekceważona jest dziś karta taternika.
Zadziwiające jest również to, że pomysły zmian w istniejących przepisach argumentowane są zawsze przez odwołanie się do przepisów dotyczących innych sportów niż alpinizm. Niezrozumiałą a zarazem szczególną popularnością cieszą się tu sporty wodne (płetwonurkowie, motorowodniacy itp.) . Nikt z autorów takich pomysłów nie wspomni nawet o tym, że w Europie zachodniej (i nie tylko) nie ma przepisów nakładających na wspinających się obowiązku uzyskiwania takich `licencji'. Zapewne nie jest również przypadkiem, że larum na temat bezpieczeństwa wspinania podnoszą te osoby, które będą beneficjentami nowych rozwiązań prawnych
Jeśli więc mamy zmierzać do standardów unijnych kierunek zmian winien być odwrotny, należałoby raczej zlikwidować kartę taternika. Co innego dotyczy instruktorów wspinania. To przede wszystkim oni winni doskonalić swoje umiejętności i uzyskiwać uprawnienia pozwalające uczyć wspinania poza terytorium naszego kraju i rozwijać ofertę kursów wspinaczkowych. Na razie bowiem żadne uprawnienia instruktorskie PZA nie pozwalają na wykonywanie tego zawodu w Zermatt czy w Chamonix.
Andrzej Machnik nazwał w swojej książce `Dwa światy' system stopni taternickich `stekiem najbardziej absurdalnych i skostniałych bredni, jakie kiedykolwiek w tej materii zdołano wymyślić'. Być może wiele osób razi ostrość takich sformułowań. Nie sposób jednak zaprzeczyć, że jego diagnoza była słuszna.
Cytowane rozporządzenie tworzy zupełnie nową jakość, wykraczającą poza najbardziej fantastyczne wizje komunistycznych autorów wtłoczenia wspinaczy w wojskowy dryl. Pomysł stworzenia licencji na wspinanie na dwudziestometrowym, nie ubezpieczonym kamieniu na Jurze tchnie Orwell'em na kilometr.

Za autorem Andrzejem Milewskim
Przedruk z "Góry i Alp." Tekst dostępny w internecie.

Niestety na razie nie mogę wypisać się z PZA, bo nie mógłbym się wspinać bez KT, ale napiszę Ci wkrótce o ważnym dla mnie postulacie na walne. Pomysł jest prosty. Założę się, że nie do zrealizowania