Problem nierozerwalnie związanym z działalnością człowieka w górach i jaskiniach - są ślady jego bytności. W zależności od epoki, miały one swój specyficzny charakter.
Pionierski okras penetracji jaskiń tatrzańskich, pozostawił po sobie ostrewki, czółna, drewniane drabiny, żerdzie, stemple oraz wiele, często kuriozalnych drewnianych elementów.
Lata 50-te i 60-te XX wieku, to okres wielkich wypraw, w stylu oblężeń himalajskich ośmiotysięczników. Epoka ta zastawiła w jaskiniach setki metrów, walających się wszędzie zbutwiałych sizali i sterty śmieci. Przy syfonach porzucone butle, ołowiane pasy oraz wszystkie możliwe elementy związane z nurkowaniem. Do tego setki kilogramów stalowych lin i drutów porozwieszanych w newralgicznych punktach jaskiń. Ten stan niechybnej ekologicznej klęski naszych jaskiń, w spontaniczny sposób zjednoczył całe środowisko grotołazów lat 70-tych, pod wspólnym celem - doprowadzenia tatrzańskich podziemi do pierwotnego wyglądu. Każdy klub wyznaczył sobie jaskinię do sprzątania. Zazwyczaj, pokrywało się to z wcześniejszą działalnością klubu w danej jaskini.
Bezsprzecznie największe zasługi w czyszczeniu tatrzańskich jaskiń, miały Ogólnopolskie Obozy Speleologiczne PTTK. Co roku, po zakończeniu obozu, zwoziło się z Małej Łąki średnio około 50 plastikowych worów śmieci i kilkadziesiąt kilogramów stalowego złomu.
Pod koniec lat 70-tych, tatrzańskie jaskinie powróciły do pierwotnego stanu. Zmiana technik jaskiniowych. Ogólnie przyjęty sportowy styl pokonywania jaskiń, polegający na poręczowaniu i reporęczowaniu jaskini podczas tej samej akcji - zapobiegał pozostawianiu sprzętu.
Lata 80-te, to początek epoki spitów i karbidu. Punktem honoru wielu grotołazów stało, się wbicie kolejnego, "lepszego" spita niż poprzednie. Na szczęście w porę zainicjowana przez KTJ i z niebywała determinacją prowadzona akcja stałego oringowania batinoksami jaskiń w Tatrach, zapobiegła temu szkodliwemu zjawisku. Stan obicia naszych jaskiń, może być w tej chwili przykładem dla całego świata!
Karbid! Z nim jest tak jak z puszką po piwie na górskim szlaku. Jeżeli ją widzimy to nie dlatego, że kilkaset osób które tu przeszło jest bez kultury. Zrobiła to tylko jakaś jedna kreatura. Jeżeli wszyscy grotołazi wyrzucali by w jaskiniach zużyty karbid - to obecnie nie dało by się wejść do żadnej dziury.
Jednak dla tej nawet jednej wysypanej garści karbidu, warto było nam grotołazom narzucić sobie rygorystyczny przepis - nie używamy w jaskiniach karbidu!
Porównując obecny stan naszych jaskiń na przestrzeni epok, zaryzykuje pogląd, że jest on w tej chwili prawie idealny.Prawie, gdyż minie jeszcze kilka lat, nim całkowitej utylizacji ulegną widoczne w niektórych miejscach resztki karbidu. Prawie, bowiem gdzie nie gdzie, w kominach i studniach "donikąd" straszą stare poręczówki. Prawie, bo w niektórych jaskiniach irytują, stałe, często dublujące się liny poręczowe.